IJsselstein, 14 december 2022
Lieve Isa,
Er gebeurt soms iets in je. Mama en ik weten niet goed wat het is. Maar, je klapt dan helemaal dicht. Je bent heel verdrietig, begint te huilen, komt niet meer uit je woorden en je bent in de war. We weten ook niet goed wat de reden is, al denken we dat je gewoon moe bent. En: we weten ook niet zo goed hoe we hier het beste mee kunnen omgaan. Lekker dan, he?
Het begint allemaal met een simpele vraag, vaak als we je naar bed brengen. Iets van “kan je zelf even je tanden poetsen?” of “zullen we alvast kleren klaarleggen voor morgen, en welke dan?” En in plaats van dat je een antwoord geeft, klap je helemaal dicht. Misschien dat je een soort overload hebt. In ieder geval komt er niks meer uit je. Je doet niks meer, je kan niks meer, je wil niks meer.
Ik kan je er vrij makkelijk uit deze gemoedstoestand, dit gevoel krijgen, door je af te leiden. Maar, ik weet niet of dat het beste is. We laten je ook wel eens gewoon zijn. Dat je even in je eentje verdrietig kan zijn. Maar dan houdt het maar niet op. Je komt dan niet uit die verwarring. En ook als wij bij je zijn, kom je er niet uit jezelf uit. Misschien moeten we je langer de tijd geven, dat kan natuurlijk ook nog.
Maar wat ik dan doe is dat ik je een verhaaltje vertel. Of ik pak m’n telefoon erbij, en zet een spelletje aan of een filmpje op. Je bent dan afgeleid van je gevoel, en dan gaat het eigenlijk heel snel weer beter met je. We moeten dan wel even rustig het filmpje afkijken, want als we te snel ophouden, schiet je weer terug in je verwarring.
Als we je vragen, tijdens of na, het dichtklappen, kan je ons niet vertellen wat er aan gebeurt is, of waarom je je zo voelt. Kortom: het is allemaal een mystery. Ik hoop dat we er nog een keer achterkomen wat er aan de hand is, en hoe we er het beste voor jou kunnen zijn op zulke momenten.
Ik hou van je!
Papa