IJsselstein, 12 juli 2021
Lieve Isa,
Mijn god, meid. Wat ben jij creatief en productief de laatste tijd. Ongelofelijk. We kunnen je niet van school of van de BSO halen, zonder dat je tas vol zit met tekeningen, schilderijen en andere kunststukjes. Je tas is er ook niet zo geschikt voor, dus misschien moeten we maar een tekenmap voor je kopen. We beginnen te weinig kastruimte te krijgen waar jij je kunst aan kan ophangen.
Dat doe je nu trouwens ook zelf. Je weet waar het plakband is, daar knip je dan een paar stukjes vanaf, en dan plak je zelf je tekening aan de kast. En daarna ga je weer aan de grote tafel zitten, pak je je papier en je potloden of stiften erbij, en ga je weer aan de slag.
Dus ja, thuis creëer je ook nog kunst. Hier blijft het vooral bij tekeningen. De echte kunststukjes, die maak je op de BSO. Daar hebben ze een kast vol met… ja, ik weet het eigenlijk niet. Door corona mag ik nog niet naar binnen. Maar je komt thuis met vellen vol met veren, glitters en oude cd’s.
Mama heeft kunstgeschiedenis gestudeerd, dus die weet altijd precies wat je hebt afgebeeld en in welke stijl je iets hebt gemaakt, maar ik weet dat allemaal niet zo goed. Dus dan leg je heel geduldig aan me uit waar ik naar kijk. “Kijk, dit ben jij papa, zonder haar op je hoofd.” Oké, oké. “En dit is mama, met lange haren.” Ja, dat zie ik. “En dit ben ik, met de roze haren.” Maar jij hebt toch geen roze haren?
Een diepe zucht. “Pa-pa. Ik heb later roze haren. Dit ben ik als ik groter ben.” Alsof dat volstrekt duidelijk is. Nouja, voor jou wel. Voor mij niet. Roze haren dus. Oké. En wie is dit? Is dat Wes? “Nee, dit is Mahmoud.” Oh, een klasgenootje? “Ja.” En wat doet hij bij ons op de tekening? “Hij komt even spelen.” Oké. Goed.
En dan plak je je tekening dus op de kast en maak je weer wat anders.
Ik zal je wat vertellen: ons huis ziet er nu bere-gezellig uit.
Ik hou van je!
Papa