Den Haag, 14 oktober 2020
Lieve Isa,
Soms ben je heel verdrietig en we weten dan niet waarom. Jij ook niet. Het enige wat ik weet is dat we, volgens mij, iets heel normaals aan je vragen en dat jij dan in tranen uitbarst.
Laatste gebeurde het bijvoorbeeld. Het was ‘s ochtends en jij moest naar school. Mama vroeg aan je of je je broek wilde aandoen. En daar ging het mis.
Het is niet alsof je niet een broek wilde aandoen en ook niet dat je het niet kon, maar door je verdriet kwam het er allemaal toch niet zo goed uit. Dus je zat daar, heel verdrietig, op de bank, zonder broek aan. En mama en ik moesten je troosten.
Misschien dat je nog moe was?
Allemaal vragen, maar we hebben geen antwoorden. Wat wel heel fijn is, is dat mama en ik je wel mogen troosten. Het is dus niet iets persoonlijks. En we troosten je natuurlijk met alle liefde. Ook als je geen broek aan wilt, of als het even niet lukt.
Ik hou van je!
Papa