Amsterdam, 22 november 2019
Lieve Isa,
Je doet het wel vaker, maar afgelopen week heb je het weer een paar keer gedaan: gezongen voor je broertje. Wes was overstuur. Hij moest huilen. En mama en ik wisten niet zo goed hoe we hem konden troosten. Hij wilde niet drinken, hij wilde niet slapen. Hij wilde niet liggen en niet zitten. Zachte geluidjes maken hielp ook niet. Dus wij waren even aan het overleggen, terwijl Wes op de achtergrond aan het huilen was, toen jij besloot een liedje voor hem te zingen. En dat was precies wat hij nodig had. Wes zat verwonderd naar je te kijken. Ogen wijd open, mondje open gevallen. En hij was stil.
Sowieso zijn Wes en jij heel leuk samen. Jij wil Wes vaak knuffelen, of een kus geven. Je noemt ‘m schatje en lieverd (omdat je hoort dat mama en ik dat ook doen) en je zingt dus voor hem. Aan de andere kant wordt Wes helemaal blij als hij jou ziet. Hij begint te lachen en te trappelen.
Soms wil jij ‘s ochtends niet wakker worden. Dan haal ik Wes en leg hem naast jou in je bed neer. Je geeft hem dan direct een dikke knuffel en je wordt wakker.
En natuurlijk, soms zijn jullie ook niet dikke vriendjes. Wes wil aan alles trekken en alles in z’n mond stoppen. Dus ook jouw haar. Dat vind jij natuurlijk helemaal niet leuk. Maar jij bent soms ook onhandig met Wes, waardoor hij boos of verdrietig wordt. Maar het belangrijkste is dat jullie dol zijn op elkaar. En zo zien we het graag.
Ik hou van je!
Papa