Amsterdam, 7 oktober 2019
Lieve Isa,
Je hebt het zwaar de laatste paar dagen. Nadat ik terug ben gekomen uit Spanje, ben jij weer helemaal team papa. Maar ik kan niet altijd thuis zijn, en dat trek jij je nu heel erg aan. Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik weer weg, ‘s avonds en ‘s nachts ook. Ik had trainingsdagen van m’n opleiding. Vrijdag overdag was jij naar school, maar vrijdagavond en zaterdagochtend vond jij het maar niks dat ik er niet was. Je bent dan ook heel verdrietig.
Je bent (natuurlijk) heel blij als ik weer thuis ben. Dan knuffelen we, en we spelen, en jij vertelt me wat ik moet doen. Ik moet in ieder geval in de buurt blijven. ‘s Avonds moet ik je tanden poetsen, en je in bed leggen, en je een verhaaltje voorlezen en naast je blijven liggen totdat je in slaap valt. Het meeste daarvan is prima. Wel merk ik dat je sneller in slaap valt als ik niet naast je kom liggen. Ik geef je dan een kus en zeg dat ik over een kwartiertje kom kijken. Vaak lig je dan al te ronken.
Zondag was ook een leuke dag. Je was wel een beetje jaloers, want ik heb ook met Wes gespeeld. Je klimt dan op m’n rug of op m’n schoot. Zolang ik maar aandacht aan jou besteed. Gisteren was ik niet snel genoeg voor je, en toen heb je een glas water over de vloer heen gegooid. Die mocht je ook zelf weer opruimen, en dat heb je ook netjes gedaan.
En toen vanochtend. Ik ging wat later naar werk, omdat ik pas rond 12 uur een afspraak had. Dat vond je heel gezellig. Maar toen ik uiteindelijk weg moest, was je weer helemaal verdrietig. Toen ik weg was, heb je blijkbaar aan mama verteld dat je met mij had afgesproken dat je nooit meer met haar zou spelen. Later ‘s middags (net eigenlijk) hebben we even gevideobeld, en toen wilde je ook alleen maar dat ik naar huis kwam.
Het is vervelend, schat. Dat begrijp ik. Ga maar even met mama en met Wes spelen, en dan ben ik thuis voordat je het doorhebt.
Ik hou van je!
Papa