Amsterdam, 12 maart 2019
Lieve Isa,
We zijn gisteravond weer met z’n tweetjes gaan zwemmen, zoals we de meeste maandagavonden doen. We waren iets later dan normaal, maar dat was omdat mama en Wes met ons meeliepen. Dit keer was voor mij nog leuker dan andere keren. Het is sowieso leuk om jou te zien spelen in het zwembad, maar dit keer mocht ik ook meedoen van je.
De eerste paar minuten deed je hetzelfde als wat je vorige keer bijna het hele uur hebt gedaan. Je Griekse vriendinnetje was er weer, en jullie sprongen samen, hand in hand, van de kant af. Na een sprong of tien-twaalf, hadden jullie het toch wel gezien, en zijn jullie een paar keer van de glijbaan afgegleden. Jij dacht op een gegeven moment dat het een goed idee was om staand de glijbaan af te glijden, maar dat was het toch niet. Je viel achterover en stootte je hoofd, waarna je alsnog het water ingleed. Dat was natuurlijk even vervelend, maar na een dikke kus en verplicht nog een keer van de glijbaan, kon je weer lachen.
Het leukste aan deze keer zwemmen was het stoeien. Jij, je vriendinnetje, en nog een jongetje waren een beetje in het water aan het spelen. En ik deed alsof ik een zeemonster was. Een beetje naar jullie grommen, onder water zwemmen, spartelen en wat op het water slaan. Prachtig vonden jullie het. Gillen en wegrennen, maar als ik te ver weg was, weer naar me toe komen voor meer. Uiteindelijk had jij het goede plan om mij, als ik boven water kwam, met een plankje op m’n hoofd te slaan. Ik speelde natuurlijk gezellig mee, en zo heb jij het zeemonster verslagen.
Was het daar maar bij gebleven, want papa op z’n hoofd slaan was een leuker spelletje dan wegrennen voor het zeemonster. Maar goed. We hebben allemaal genoten.
Ik hou van je!
Papa