Den Haag, 1 maart 2019,
Lieve Isa,
Het is nogal wat, een broertje. Tegen de tijd dat je dit leest, weet je niet beter dan dat je altijd een broertje hebt gehad. Nu is het best wel wennen. Vooral dat mama en ik onze aandacht nu moeten opdelen tussen jullie twee. Je hebt het daar wel moeilijk mee. Aan de ene kant ben je druk bezig met een hele lieve en goede grote zus te zijn, aan de andere kant wil je ook heel graag onze aandacht en dat Wes er even niet is. Maar soms moeten we onze aandacht echt even aan Wes geven, omdat hij nog niet zoveel kan als jij. Dan geven we hem wat te drinken, of we troosten hem, en jij moet dan even wachten. Dat vind je maar niks.
Dus zorg jij dat je op andere manieren meer aandacht krijgt. Je luistert vooral een stuk slechter. Als je slecht luistert, krijg je tenslotte meer aandacht, dat klopt. Je mama en ik geven je liever knuffels dan op je kop, maar dit is even hoe het gaat.
Maar ondertussen ben je helemaal niet veranderd. Je vindt het nog steeds heel leuk om op de bank te springen. Je pakt stiekem je tutje als je denkt dat we niet kijken. Je ontbijt liever met snoepjes dan met brood en je houdt heel veel van stoeien en knuffeltjes geven. En zwemmen natuurlijk. We zijn gisteren weer met z’n tweetjes gaan zwemmen. Dat doen we elke week. (Dit is een van de weinige dingen die we veel doen, waar we geen foto’s van hebben. Foto’s maken in het zwembad gaat niet zo goed.)
Maar goed, luisteren dus. We weten dat je ons heel goed kan horen en verstaan, maar je negeert ons af en toe gewoon. Je verwacht aan de andere kant wel dat als jij wat zegt, dat je mama en ik opspringen en voor je gaan rennen. Naar een uitleg dat het zo toch echt niet werkt, luister je óók niet. Zucht.
Ik hou van je!
Papa