Den Haag, 31 juli 2017
Lieve Isa,
Je bent een eigen willetje aan het ontwikkelen. Je spreekt nog niet zo goed, waardoor het voor je moeder en voor mij nog weleens raden is wat je precies wilt. Je komt wel heel ver. Je wijst en je roept “die”. Dan is het voor je moeder en voor mij vaak wel duidelijk wat je wilt.
Maar dan komt het moeilijke gedeelte. Geven we je hetgene wat je zo graag wilt, of juist niet? Eén mandarijntje is natuurlijk geen probleem, maar wat als je er drie wilt? Met een boekje spelen mag je natuurlijk ook, maar we hebben liever niet dat je met je moeders sieraden speelt.
En hier zien we dat je nog niet zo goed kan omgaan met teleurstelling. Je kan heel mooi en lief lachen als je iets meezit, maar als je iets niet mag, dan is ook gelijk het huis te klein. Je hebt jezelf aangeleerd om heel verdrietig te jammer en jezelf op de bank of op de grond te gooien. Als mama of ik je dan wil troosten, loop je van ons weg, ga je in een hoekje staan, en kijk je ons boos aan. Uiteindelijk mogen we je gelukkig afleiden met iets anders. Maar als je dan iets ziet wat je eigenlijk toch wil hebben (bijvoorbeeld de tablet), dan begint het hele gedoe weer van vooraf aan.
Dit is natuurlijk niet het enige waaruit wij zien dat jij je eigen willetje krijgt. Je vindt het bijvoorbeeld helemaal top als er iemand achter je aan zit en doet alsof die je gaat pakken. Je bent dan aan het lachen en aan het kraaien, en je loopt natuurlijk zo snel mogelijk weg. Als ik dan niet snel genoeg ben, loop je een paar stapjes terug, om het mij makkelijker te maken. Kom ik weer in de buurt, loop je weer weg. Zo blijft het spelletje spannend.
En ik ben hier natuurlijk ook heel fanatiek in, want ik zie niks liever dan je lachende gezichtje en ik hoor niks liever dan je schaterlach. Dus ik duik over banken en maak slidings en… verwond mezelf daarmee. Ik was laatst even klaar ben met ons spelletje en zei tegen je dat ik wat last had van m’n knieën, omdat ik daarover over de vloer was gegleden. Jij kwam direct naar me toe en gaf me vier kusjes op m’n knie. En nog een op m’n andere knie voor de zekerheid. Nou, ik smolt.
Lieve Ies, lekker zo door blijven gaan. We genieten van je!
Ik hou van je!
Papa