Den Haag, 31 mei 2017
Lieve Isa,
Je kan lopen! Je kan het stiekem al een tijdje, maar dat durf je niet aan jezelf toe te geven. Een paar stapjes durf je wel aan, als je je daarna weer kan vasthouden of in de armen van je moeder of van mij kan gooien. Je kan ons echter niet voor de gek houden. We zijn een paar keer, terwijl je naar ons toe liep, naar achteren gelopen. Jij bleef naar ons toe lopen, waardoor je uiteindelijk een meter of 5-6-7 hebt gelopen.
Lieve Isa, als je zo ver kan lopen, dan kan je het gewoon. Je hebt goed evenwicht, dat laat je al wat vaker zien. Ik kan je gewoon op je voeten op de grond zetten en jij blijft dan staan. Soms kijk je een beetje om je heen, voordat je weer doorhebt dat je helemaal niet wil dat wij weten dat je kan lopen. Dus dan zak je weer door je knietjes naar de grond en kruip je verder.
Soms laat je uit jezelf een paar pasjes zien. Dan loop je van mijn been naar de bank. Meer dan 2 of 3 passen zijn het echter nooit.
Maar we weten je geheimpje dus, Isa. Je kan het gewoon. En dat zeggen we tegen iedereen. Al je opa’s, oma’s, ooms en tantes zijn al supertrots op je.
Het enige is… je moeder en ik willen zo graag een filmpje maken van dat je loopt. Als we de camera erbij pakken, ga jij direct op de grond zitten. Maar goed, we komen er wel.
Blijven oefenen, Ies!
Ik hou van je!
Papa