IJsselstein, 28 maart 2024
Lieve Isa,
Soms aan het einde van de dag, of heel soms aan het begin van de dag, raak je een beetje overprikkeld. Wat er dan gebeurt, is dat je begint te huilen en niet goed meer uit je woorden komt. Als we vragen wat er aan de hand is, kan je daar geen antwoord op geven. Het enige dat je eigenlijk nog weet te zeggen, is dat je het niet weet.
Nou, mama en ik hebben daar flink over nagedacht, wat we daarmee kunnen. Want als jij je zo voelt, dan is dat voor niemand leuk. Het minst van allen voor jou. We hadden al een tijdje het idee dat dit gebeurt als je (te) moe bent. Normaal ben je namelijk hartstikke vrolijk, kom je goed uit je woorden, en weet je ook wel hoe je je voelt.
Nu ben ik een boek aan het lezen, die misschien wat licht schijnt op wat er met je gebeurt. In het heel kort vertelt het boek dat we allemaal twee hersenhelften hebben. De ene zorgt voor chaos en creativiteit, de andere voor structuur en woorden. Normaal werken die twee hersenhelften goed samen, maar soms ook niet. En bij kinderen werken die hersenhelften vaker niet samen dan bij volwassenen. En dan kan het zijn dat er wat kortsluiting ontstaat.
Je vertelde me vanmiddag dat als jij je zo voelt, dat het voelt alsof je hele hoofd vol zit. Dat je niet meer kan denken, omdat daar geen ruimte meer voor is. Dus ik denk dat jij in zulke gevallen doorslaat naar de ‘chaotische’ kant van je hersenen.
Ik ben nog niet zo ver in het boek dat ik al precies weet wat ik voor je kan doen; maar geen zorgen, dat lees ik snel. En dan hoop ik dat ik eerst leer hoe ik jou kan helpen, zodat ik jou kan leren hoe je jezelf kan helpen. In elk geval is er niks mis met je. Dit hoort bij opgroeien.
Ik hou van je!
Papa