IJsselstein, 13 maart 2024
Lieve Isa,
“Papa, vanavond wil ik jou voorlezen.” Dat, lieve schat, is écht een goed idee. Jij pakt de tekst die je wilt voorlezen. Iets wat je tijdens begrijpend lezen op school hebt gekregen. Ik klim bij jou op bed. “Luister je?” Jazeker, verzeker ik je, terwijl ik met m’n hoofd tegen de muur leun en m’n oogleden dicht laat zakken.
En je begint voor te lezen. Je stem zacht. De meeste woorden ken je wel, maar over een paar daarvan struikel je nog. Almelo bijvoorbeeld. Maar dat is niet vreemd, het is gewoon een rare naam. De tekst gaat over een voetbalwedstrijd met lego-robots. Een meidenteam is één van de winnaars en mag naar de wereldkampioenschappen in Amerika. Best interessant.
Je let niet op mij. Je bent druk bezig met de tekst. Dus ik kan rustig een beetje wegzakken. Nog steeds met m’n ogen dicht. Ik kan me wel voorstellen dat je lekker in slaap valt als iemand je voorleest. Dat gebeurt me eigenlijk helemaal nooit meer.
Een paar minuutjes later ben je klaar. Op een apart papiertje staan nog wat vragen over de tekst. Die heb je op school ook al beantwoordt, dus als ik ze aan je stel, weet je zo het antwoord.
En dan is het mijn beurt. Want dat jij mij voorleest, betekent niet dat ik jou niet hoef voor te lezen. Dus ik lees weer een hoofdstukje uit Het Betoverde Land achter de Kleerkast.
En dan is het tijd om te gaan slapen. Voor jou dan. Niet voor mij. Ik moet nog een tekstje voor dit blog schrijven.
Ik hou van je!
Papa