IJsselstein, 29 juli 2022
Lieve Isa,
Net als Wes, kreeg je tijdens onze vakantie in Putten heel veel last van je buik. Dat ging na een paar daagjes over, maar we hebben maar besloten om eerder naar huis te gaan van onze vakantie. Niemand had het echt naar z’n zin in het vakantiehuisje, en thuis wel.
Maar dat is niet het enige waar ik het vandaag over wil hebben. Vanochtend was ik aan het werk. Ik werk thuis, en dat weet jij natuurlijk. Ik heb op zolder een bureau staan, waar ik aan werk. Ik had een videobelletje met iemand.
Jij komt binnen. Begint me op m’n rug te tikken. Omdat ik aan het bellen ben, reageer ik niet direct. “Papa?” fluister je.
Ik verontschuldig me aan mijn gesprekspartners en draai me om. “Wat is er lieverd?” Nou, blijkt dus dat je wil skaten, en dat je je polsbeschermers kwijt bent. Ik weet niet waar ze zijn, maar ik heb wel wat ideeën. Jij gaat zoeken. Ik ga door met m’n gesprek.
Een paar minuutjes later ben je er weer. “Papa?” Weer getik op m’n rug.
Ik denk dat dit iets is waar mama en ik je meer over kunnen leren. Iemand tijdens een gesprek onderbreken is onbeleefd. Tegelijkertijd schiet het niet op als je moet wachten totdat iemand z’n gesprek heeft afgerond. Het is moeilijk om daar een goed moment in te vinden. In dit geval was het niet het goede moment. De vraag kon je zelf ook beantwoorden, door te zoeken, en ik was voor werk aan het bellen. En eerlijk is eerlijk, dat is niet belangrijker dan dat jij bent, maar het krijgt soms wel voorrang.
Je hebt trouwens je beschermers uiteindelijk niet gevonden.
Ik hou van je!
Papa