IJsselstein, 11 maart 2022
Lieve Isa,
Nou Ies, je bent even een paar daagjes wat zieliger dan normaal. Afgelopen woensdag hebben we je keel- en neusamandelen laten weghalen.
We moesten woendagochtend daarom wat eerder opstaan dan normaal. We werden om kwart over acht in het ziekenhuis verwacht. Wij zijn met z’n tweetjes rond half acht in de auto gestapt. We moesten naar Utrecht rijden, dus we waren ruim op tijd. Mama heeft Wes eerst naar school gebracht en is daarna ook naar het ziekenhuis gekomen.
We moesten eerst nog een stukje door het ziekenhuis lopen, maar het duurde gelukkig niet zo lang voordat we de goede afdeling hadden gevonden. We werden gelijk naar een kamer gebracht. Er stonden vier bedden, maar er was de rest van de dag niemand. Dus we hadden de grote kamer voor onszelf. Daar kwamen twee hele vriendelijke verpleegkundigen jou voorbereiden op de operatie.
Rond kwart voor negen mochten we naar de operatiekamer. Jij kreeg een stuur en mocht het bed ‘sturen’ naar de volgende kamer. Daar moesten we even wachten op de operatie. Gelukkig hadden ze veel speelgoed neergelegd waar jij lekker mee kon spelen.
Uiteindelijk ben je rond kwart over 9 geopereerd. De operatiekamer zag er een stuk minder gezellig uit, maar er zaten wel vijf hele vriendelijke artsen die je allemaal wilden helpen. Je mocht lekker bij mij op schoot zitten, terwijl ze je een mondkapje omdeden. Je kreeg daar lucht door naar binnen waar je slaperig van werd. Je bent op m’n schoot in slaap gevallen. Ik heb je een dikke kus gegeven, en toen moest ik de operatiekamer uit. Ik mocht in de kamer ernaast op je wachten.
De operatie duurde niet lang. Misschien tien minuten later werd jij, zonder je amandelen, alweer naar me toe gebracht in je bed. Je had een beetje bloed bij je neus en bij je mond, dus een verpleegkundige heeft je een beetje schoongemaakt met een vochtige washand. Het duurde even voordat jij wakker werd, maar toen je wakker was, kreeg je gelijk een perenijsje! Dat was wel lekker. Maar je had ook pijn, en dat was niet leuk.
En dat is natuurlijk wat. Jij voelde je niet ziek, maar ik had bepaald dat je naar het ziekenhuis moest om je amandelen weg te halen. Dat is dan gedaan, en dan voel je je opeens wel heel ziek. Ik kan me voorstellen dat dat verwarrend is. We hebben dit gedaan zodat je in de toekomst niet meer last van je amandelen krijgt. Ik heb een periode 4-5 keer per jaar ontstoken amandelen gehad, en dat gun ik jou absoluut niet. De chirurg zei dat je hele grote amandelen had, en als we die niet hadden laten weghalen, dat je er later zeker last van had gekregen. Dus we gaan er maar vanuit dat dit de juiste keuze was.
Na de operatie was je nog even suf. Je hebt wel je ijsje braaf opgegeten. We zijn vrij snel weer teruggebracht naar de eerste kamer waar we zaten. Daar kon jij rustig bijkomen. Je was toch wel moe, dus je hebt veel geslapen. Ik heb naast je gezeten, terwijl ik een boekje las. En ik heb je elke 10 minuten een slokje water of limonade gegeven. Je kreeg uiteindelijk nog een ijsje, maar daar heb je maar de helft van opgegeten. De andere helft mocht ik. Ook lekker. Mama zat nog steeds in de wachtkamer. Door de coronamaatregelen mocht ze niet bij ons op de kamer.
Rond half 2 mochten we naar huis. Jij deed het heel goed. Je hebt zelfs een diploma gekregen, met extra stickers! Je was wel snel moe van het wandelen. Toen we de afdeling uit liepen, was mama daar gelijk. En ze had een cadeautje voor je meegenomen. Een grote roze konijnenknuffel. Die vond je wel mooi en zacht, maar je was blijer om mama te zien. Ze kreeg een dikke knuffel.
Je zag wel een beetje pips. De verpleegkundigen dachten dat je misschien moest overgeven, dus we hadden een zakje meegekregen. Maar dat leek allemaal niet nodig. We zijn rustig naar de auto gelopen, en toen naar huis gereden. Maar thuis voor de deur, moest je toch spugen. Het was donkerbruin, van oud bloed wat nog in je maag zat. Beter eruit dan erin. Ik heb wat water over de stoep gegoten en niemand die nog iets kon zien.
Je hebt woensdag nog wel vaker overgegeven. Wel vijf keer! Als je wat at of dronk, kwam het er niet veel later weer uit. Je hebt weer veel geslapen, en ‘s avonds mocht je bij ons op de kamer slapen. We hadden een matras naast ons bed gelegd.
Donderdag, gisteren, ging het al een stuk beter. Maar je leek een beetje bang om wat te eten, omdat je woensdag zo vaak had gespuugd. Je hebt daarom weinig gegeten, maar je hebt ook niet overgegeven. Alleen de volgende nacht was je een keer te misselijk. Je hebt weer veel geslapen. Je keel deed nog steeds pijn, maar het leek wel wat beter te zijn.
En nu is het vrijdag, en gaat het weer wat beter. Je bent meer aan het eten en je drinkt goed. We gaan zien hoe de rest van de dag gaat.
Ik ben heel trots op je hoe je het allemaal aanpakt en ondergaat, Ies. Het was spannend, maar je deed het toch maar.
Ik hou van je!
Papa