IJsselstein, 26 november 2021
Lieve Isa,
Het duurt even voordat je echt herinneringen kan aanmaken. Dus dat je iets beleefd, en dat je het je later kan herinneren. Dat zou vanaf een jaar of drie-vier moeten gebeuren. Jij bent nu vijf, bijna zes. Dus jij zal die eerste herinnering allang hebben. Wes is bijna drie. Misschien dat hij z’n eerste herinnering wel heeft, misschien nog niet.
Mijn eerste herinnering gaat terug naar dat ik een jaar of twee was. Ik kan me herinneren dat ik in een oranje kamer was. Ik denk dat ik bij een oppas in een campingbedje zat, maar dat weet ik allemaal niet zeker. Ik kan me ook herinneren dat ik een keer m’n hoofd heb gestoten op de kinderopvang, toen ik drie was.
Je vertelt soms wat over vroeger. Dat we nog in Den Haag woonden. Of wat we in de zomer hebben gedaan. Het verleden bestaat dus voor jou. Dat vind ik wel speciaal om even bij stil te staan. Als je groter bent, zijn het verleden, het heden en de toekomst hele normale dingen. Maar ze zijn niet makkelijk, of eenvoudig. Maar jij hebt het wel al geleerd.
En wat ik ook heel leuk vind, is dat je soms vraagt naar dingen die je je niet kan herinneren, maar wel hebt meegemaakt. Ik heb bijvoorbeeld een filmpje gemaakt toen jij ongeveer anderhalf jaar oud was. Ik vroeg of jij “mama” wilde zeggen, maar je zei elke keer “papa”. De herinnering van toen het echt gebeurde, heb jij niet meer. Maar de herinnering aan het filmpje wel. En zo weet je toch, indirect, wat er is gebeurd toen je anderhalf was. Dat is ook mooi.
Ik hou van je!
Papa