IJsselstein, 7 mei 2021
Lieve Isa,
Nou lieverd, je bent vijf. Al anderhalve maand zelfs. Zoals je zelf vindt: je bent een grote meid. En mama en ik vinden je stiekem ook al een hele grote meid. We zien je op alle manieren groeien, en daar worden we heel blij van.
Bij groeien hoort ook dat mama en ik bepaalde dingen niet meer voor je doen. Je moet ze dus zelf doen. Al is dat iets waar de meningen nog wel eens over verschillen. Zo vinden mama en ik je meer dan groot genoeg om je jas zelf dicht te ritsen, maar jij denkt daar anders over. Zo koud is het helemaal niet, en de rits is zo moeilijk en nog zes redenen waarom jij het niet hoeft te doen. En dan wordt het weer “ik zeg” en “jij zegt”, en dat is niet de manier om deze discussie op te lossen.
Er zijn andere dingen die je wel al heel graag doet. Zelf je kleren uitzoeken vind je heel leuk. Want je hebt zo veel mooie jurken en lekkere maillots. Dan duik je je kast in, en vervolgens kleed je je aan. Nouja, dat gebeurt vaak. Soms kom je nog naar ons toe om wat hulp te vragen. Dan zit je shirt vast over je hoofd, en moet ik er even aan trekken (je shirt, niet je hoofd).
Tanden poetsen doe je ondertussen ook vaak zelf. Hebben we nog wel wat ruzie over gehad, want dit wilde je echt niet zelf doen. Ondertussen heb je geaccepteert dat dit iets is wat er helaas gewoon bij hoort. Wij geven je ‘s ochtends en ‘s avonds je tandenborstel, jij poetst je tanden, en wij poetsen nog even bij je na.
Wat je vaak wel leuk vindt, maar ook moeilijk (en vooral heel makkelijk om het door iemand anders te laten doen), is om je eigen cracker of boterham te maken. Als je plakjes worst op je boterham wilt, is het nog wel te doen. Maar iets smeren… liever niet. Dat gaat nog niet zo goed. Maar als je het wel zelf doet, is je eten altijd veel lekkerder, omdat je veel meer beleg hebt.
Soms vinden mama en ik dat je gewoon iets moet doen. Zoals opruimen. Als je een troep maakt, mag je in ieder geval helpen met opruimen. Vaak gaat dat ook goed, maar soms ook niet. Ik denk dat dat op drukke dagen is. Dat je ‘s nachts slecht hebt geslapen, of heel druk hebt gespeeld en geleerd op school. Dan doe ik een dwingende suggestie, en jij stort bijna in. Huilen, tranen, krijsen. “Waarom ben je verdrietig Isa?” “IK WEET HET NIET!”. Maarja, je niet laten opruimen is in zo’n situatie ook geen optie. Dan weet je dat je door huilen krijgt wat je wilt, en dat is niet een les die we je willen meegeven. Dus dan maar rustig samen opruimen en daarna knuffelen.
Het is moeilijk om te beoordelen wat we je zelf kunnen laten doen en wat niet. We oefenen met veel. Soms denk ik dat ik je iets moet laten doen wat wat uitdagender, zodat de dingen die je nu moeilijk vindt, normaler worden. Soms denk ik dat we te grote stappen maken, en dat het best wat rustiger kan. Van mij hoef je je boterham niet te smeren, zolang je ‘m maar helemaal opeet. Maar uiteindelijk moet het wel een keer. Nouja.
Ik hou van je!
Papa