Den Haag, 6 mei 2020
Lieve Isa,
We hebben een beetje ruzie de laatste tijd. Niet veel, en niet elke dag. Maar er is wel iets wat blijft terugkomen. We hebben namelijk een jonge meid in huis, vier jaar is ze, en ze luistert soms niet naar haar vader en haar moeder.
En wij vinden natuurlijk dat je wel moet luisteren. We proberen hier ook heel redelijk in te zijn. Als we iets van je vragen, mag je altijd ja en nee zeggen. Als je het dan niet doet, prima. Je hebt in ieder geval geluisterd. Maar soms vragen we iets, en dan reageer je gewoon niet. Of we zeggen iets tegen je, en dan verwachten we dat je goed luistert. (We zeggen het tenslotte niet zomaar.) Maar dat doe je dan niet. Dan doe je alsof je ons niet hebt gehoord. Of, net zo erg, je kijkt ons aan, terwijl je precies doet wat we net hebben gezegd dat niet mag. Je bent ons dan aan het uitdagen.
En wat gebeurt er dan? Dan word ik ook boos. Of mama wordt boos. Of we worden allebei boos. Sommige dingen zijn belangrijk om naar te luisteren, en we verwachten dus ook dat je dan luistert.
Goed. Wij boos. En jij?
Jij bent daar altijd wel van onder de indruk. Je wordt zelf dan verdrietig. Af en toe pers je er een traan uit. Maar beter luisteren? Dat doe je niet. Of je doet het even, en vervolgens niet meer. Ene oor in, ander oor uit.
Nouja, hoort erbij, zullen we maar zeggen.
Ik hou van je!
Papa