Amsterdam, 4 maart 2019
Lieve Isa,
Soms is het allemaal wat te veel. Als ik dat heb, word ik kortaf. Als jij dat hebt, pers je er wat tranen uit. Er is hier geen goed of slecht, alleen iets waar we rekening mee moeten houden.
Vaak wordt je rond een uur of half acht ‘s avonds moe, Ies. De ene keer word je dan heel actief, de andere keer word je hangerig. Maar iets wat altijd is, is dat als we ‘nee’ tegen je zeggen, dat je dan een beetje moet huilen. Niet omdat je verwend bent, maar omdat je geen energie meer hebt om ermee om te gaan.
En net zoals dat je het ‘s avonds hebt, als je energie op is, zo heb je het ook ‘s ochtends, als je nog niet echt wakker bent. Vanochtend kwam ik je gedag zeggen. Jij lag nog te slapen. Ik zei heel zacht “tot vanavond Ies”, maar jij werd er al wakker van. Je wilde wel een kus, en je vroeg waar ik heen ging. Nou, ik ging naar werk. Maar voordat ik naar werk ging, ging ik Wes naar bonpa en oma brengen. Dat was toen ook allemaal wat te veel voor je. Jij hebt het altijd heel leuk bij oma en bonpa. Jij wilde ook mee. Maar dat was niet wat we met oma hadden afgesproken. Wes ging, en jij blijft bij mama en gaat leuke dingen met haar doen. Dat was allemaal wel leuk, maar toch moest je er een beetje van huilen. En daar is helemaal niks mis mee.
Ik hou van je!
Papa