Amsterdam, 4 februari 2020
Lieve Isa,
Je houdt ervan om te zingen. In je eentje, of met anderen. Je vindt het ook prachtig om voor Wes te zingen. Wes kijkt je dan met grote ogen en open mond aan. Als hij verdrietig is, houdt hij vaak op met huilen. Het is prachtig om dat te zien.
Vaak heb je een periode waarin je één specifiek liedje leuk vindt om te zingen. Dit hebben we gehad met ‘Drie kleine visjes’ en met ‘Poesje mauw’. En nu hebben we het met… het Wilhelmus.
Ik heb geen idee van wie je van het bestaan van het Wilhelmus hebt geleerd en wie ‘m voor het eerst voor je heeft gezongen, maar je bent fan. Het liefste wil je dat ik, of je moeder, het ‘s avonds voor je zingt als je in bed ligt. Nu is het wel een rustig lied, maar toch niet echt een slaapliedje. Maar: we zingen met liefde.
Voor ons is het goed geweest om de tekst weer even opnieuw te leren. Normaalgesproken zing je het Wilhelmus niet zo vaak, en we waren de tekst een beetje vergeten. Ondertussen kennen we het eerste en zesde couplet weer. En ik ken ook het tweede couplet weer. Dat heb ik jaren geleden een keertje voor de lol geleerd, en blijkt nu heel nuttig te zijn.
Maar daarin zit ook een valkuil. Jij weet dat ik drie coupletten ken, dus ik kom er ook niet mee weg om er maar twee te zingen. Je moeder is dus ietsjes eerder klaar dan ik met zingen, ‘s avonds aan je bed.
Ondertussen begin je de tekst zelf ook een beetje te leren, dus je zingt zo goed als je kan mee. De melodie lukt best goed, maar “dat ik doch vroom mag blijven, uw dienaar t’aller stond” komt er nog niet zo soepel uit. Geen zorgen meid, wij hebben ook moeten oefenen.
Ik hou van je!
Papa