Amsterdam, 7 augustus 2019
Lieve Isa,
Het einde van een tijdperk. Je was altijd een papaskindje. En ik was een meisjespapa. Maar sinds een paar weken vind je mama leuker dan mij. Als ik je nu vraag of je team mama of team papa bent, roep je steevast “Team Mama!”
Nu verandert dat in de praktijk niks. Ik breng je nog steeds naar school en poets ‘s avonds je tanden met je. Mama brengt je naar bed en leest een verhaaltje met je. Alleen als we aan je vragen met wie je iets wil doen, dan is mama nu vaker de keuze. Dus midden in de nacht, als je ergens van wakker wordt, roep je om mama. Je laat aan mama zien hoe goed je geplast hebt op de wc. Mama moet je crackers met zuivelspread maken, als je een snack wil.
En het is ook niet alsof je niet meer team papa bent. Als mama er niet is, is er niks anders dan normaal. En zelfs als mama er wel is, krijg ik nog steeds knuffels, en kusjes, en aaien over m’n bol (net als mama, en Wes, en jij).
Ik hou van je!
Papa