Den Haag, 27 maart 2019
Lieve Isa,
Het moest er een keer van komen. Je bent gisteren gevallen met je fietsje. Het suffe is, het was eigenlijk niets waar jij wat aan kan doen. Het zijwieltje zat een beetje los, en je reed van een stoepje af, waardoor je even geen ondersteuning meer had. Ik was er zelf niet bij, maar mama wel.
Dat je viel was natuurlijk voor niemand leuk. Gelukkig was er een mevrouw in de buurt die een pleister voor op je knie had en een zalfje voor op je neus. Toen ik een half uurtje later thuis kwam had je er eigenlijk weinig meer van. Je kwam heel trots je pleister aan mij laten zien. Wel was je later nog een beetje verdrietig en zielig. zeker toen je over een kabel struikelde. We zijn nog samen in bad gegaan en toen wilde je eigenlijk alleen maar knuffelen.
Afgelopen weekend was je ook al van je fietsje gevallen bij opa Erik en oma Thea in de tuin. Toen wilde je eigenljik al niet meer fietsen, maar ik heb je toch over weten te halen om het nog een keer te proberen. Je vond het toen ook gelijk wel weer leuk. En nu ga ik het zijwieltje goed vastmaken, en dan gaan we morgen weer fietsen. Vallen en opstaan, Ies.
Ik hou van je!
Papa