Brabbelen

Amsterdam, 14 augustus 2017

Lieve Isa,

Nu je kan lopen, is dat natuurlijk gesneden koek. Je vindt het heel leuk om te doen en om er beter in te worden. Als we in de trein of in de tram zijn, wil je het liefst staan. Het geschud maakt het wat moeilijker om overeind te blijven, en dat vindt jij prachtig.

Maarja, hoeveel winst valt er nou nog te behalen met lopen? Rennen komt later wel. Je bent nu aan het oefenen met praten. We verstaan je nog niet heel goed, maar jij weet precies wat je wil zeggen. Dus, je hebt iets bedacht, komt naar je moeder of naar mij toe, en begint het uit te leggen. Wij spreken helaas al een aantal jaar geen brabbel meer, dus daarmee begrijpen we je niet zo goed. Gelukkig kan je ook nog wijzen, iets vastpakken, ergens heel intens naar kijken, een hand vastpakken en iemand meetrekken of gewoon “die” roepen. Uiteindelijk komen we er altijd wel uit.

Maar je brabbelt ook als je alleen bent. Als je ‘s ochtends in je bedje zit, net wakker bent geworden, en een boekje aan het lezen bent, dan lees je jezelf voor. Als je met een pop aan het spelen bent, vertel je verhaaltjes aan de pop. En soms praat je zonder reden, tegen niemand. Vinden we ook heel gezellig.

Maar het is niet alleen brabbelen. Je probeert heel hard om in ‘onze’ taal te spreken. Je doet dat door ons na te praten. Het gaat nog niet perfect, maar je begint woordjes te zeggen die op hallo en dagdag lijken. Papa en opa kon je al zeggen, al weten we nog niet of je mij en je opa’s bedoelt. Oh, en als je een poes ziet, zeg je miauw.

We zijn heel benieuwd wanneer je echt begint te praten.

Ik hou van je!
Papa