Den Haag, 16 juli 2017
Lieve Isa,
Het gaat allemaal om het feit dat jij kan lopen. Iedereen vindt het zo leuk! Je moeder, ik en jijzelf natuurlijk horen daar ook bij. Het lijkt alsof het elke dag een stapje (haha!) beter gaat. Je verliest weer minder je evenwicht (tenzij je afgeleid bent) en… je gaat steeds sneller lopen. Je moeder en ik moeten nu echt opletten waar je bent, voordat we iets doen.
De deur dichtdoen? Even kijken of Isa er niet toevallig doorheen aan het sprinten is.
Voorover bukken om iets te pakken? Even checken of je Isa niet achter je langs loopt, zodat je haar niet omver stoot.
Een la van een kast dichtdoen? Even controleren of Isa niet toevallig met haar vingertjes ertussen zit, terwijl je je net hebt omgedraaid.
Eerlijk is eerlijk, je rent nog niet echt. Wat je doet is meer snelwandelen, maar het is wel een stuk sneller dan dat je eerst deed. En het is dus helemaal top! We hebben nu een spelletje (althans, zo zie ik het), waar ik naar je toe kom lopen en “Kom eens bij papa” roep, en dat jij heel hard kraaiend wegloopt. Je hebt een zelfde soort spelletje met opa Erik. Hij zegt alleen “Ik kom je pakken”, maar jij vindt het net zo leuk.
Nu moeten we je nog leren dat je de kant op loopt, waarvan wij willen dat je daar naartoe loopt. Als we nu ergens naartoe wijzen en tegen je zeggen dat we daarheen gaan, loop jij vaker dan niet de andere kant op. Het kan natuurlijk ook zijn dat je een ondeugende kleine meid bent, maar we kiezen er voor nu voor om dat niet te geloven.
Ik hou van je!
Papa