Den Haag, 15 juni 2017
Lieve Isa,
Laatst vertelde ik je dat je stiekem wel kon lopen, maar dat je nog niet genoeg zelfvertrouwen had om het daadwerkelijk te doen. Nou, dat heb je nu wel. En hoe!
Vorige week donderdag hebben we samen de hele middag geoefend met lopen. Ik zette je op je voeten tegen de muur, waar jij dan tegenaan leunde. Ik ging een paar meter verderop zitten en moedigde je aan om naar me toe te komen lopen. De ene keer liep je heel vrolijk naar me toe, de andere keer rende je van me weg. Dat kon ik natuurlijk niet accepteren, dus: stoeien! (Het moet wel leuk blijven.)
Vrijdag op de kinderopvang heb je ook nog een beetje geoefend, maar de grote doorbraak kwam vrijdagavond. Dirk, een vriend van mij, kwam op bezoek, en volgens mij was je wel gecharmeerd door hem. Je deed in ieder geval ontzettend je best om lief en charmant naar hem te zijn. Het lopen ging toen ook opeens een stuk beter.
Zaterdagmiddag gingen we naar je Bonpa en oma Elma. Daar voel je je helemaal thuis, en daar heb je dan ook gelijk je nieuwe kunstje laten zien. Opa en oma natuurlijk ontzettend onder de indruk. En terecht! Mama en ik gingen na een paar uurtjes verder, want we hadden afgesproken om naar een musical in Amsterdam te gaan. Jij bent die nacht bij oma Elma en Bonpa Bernard blijven logeren. Je moeder en ik later ook, omdat er geen treinen naar Den Haag reden.
De volgende ochtend kregen we te horen dat je goed had geoefend met lopen, en dat was te zien. Toen we je maandagochtend naar de kinderopvang brachten, vertelden we daar dat je gewoon kon lopen. Blijkt dat je je daar minder thuis voelt dan bij opa en oma (gelukkig maar), want het duurde nog best wel een tijd voordat je liet zien dat het kon.
En vanaf dat moment loop je eigen constant. Je hebt door dat het sneller is dan kruipen. Het enige wat je er minder leuk aan vindt, is dat je nog best wel vaak omvalt. Gelukkig kan je zo ook goed oefenen met opstaan! Blijven oefenen, Ies!
Ik hou van je!
Papa